Ocena efektywności zarybień stawów

Bezpośrednio po znakowaniu każdej grupy wielkościowej narybku szczupaka i sandacza, ryby były transportowane i obsadzane do wcześniej przygotowanych stawów ziemnych w Nowym Harszu należących do Gospodarstwa Rybackiego „Piękna Góra” w Giżycku. Stawy były napełniane wodą wczesną wiosną, zabezpieczano w nich dopływy i odpływy oraz obsadzano ryby karpiowate będące bazą pokarmową narybku szczupaka i sandacza. Wczesną wiosną, w okresie tarła w stawach umieszczano ikrę i wylęg ryb karpiowatych, następnie dodatkowo w maju tarlaki karasia pospolitego i lina.

Odłowy stawów przeprowadzano jesienią. Narybek odławiano do odłówek umieszczonych za mnichem. Część ryb, gromadzących się w rowach odwadniających oraz pozostających w zagłębieniach dna stawów odławiano ręcznie. Narybek przenoszono do basenu transportowego z instalacją natleniającą i przewożono do ZHRJ Pieczarki, gdzie ryby umieszczano w basenach systemu recyrkulacyjnego. U wszystkich ryb z każdego stawu dokonywano przeglądu pod kątem obecności znaczków – implantów elastomerowych (VIE). Stwierdzono bardzo wysoką skuteczność tego rodzaju znakowania w okresie od wiosny do jesieni: u szczupaka obecność znaczków potwierdzono u 96,8 – 99,2%, a u sandacza u 98,7 – 100% odłowionych ryb. Jednocześnie dokonywano identyfikacji koloru znaczków i przyporządkowania narybku do poszczególnych grup wielkości obsadzanego wiosną materiału. W każdej grupie przeprowadzono pomiary wielkości odłowionych ryb oraz prawidłowości ich rozwoju (występowania deformacji ciała). Na tej podstawie określono przeżywalność, tempo wzrostu oraz kondycję ryb.

Wyniki zarybień wskazują, że przydatność juwenalnego szczupaka wychowanego w systemach recyrkulacyjnych do zarybień stawów zależy od jego wielkości początkowej. Najkorzystniejsze rezultaty uzyskano po zarybieniu najmniejszymi rybami (grupa 1-2 g). Ryby w tej grupie osiągnęły największą końcową masę ciała - 85,5 g i była ona istotnie statystycznie wyższa niż w pozostałych grupach (P < 0,001) oraz największe przyrosty biomasy (37 kg ha^-1) wysoce istotnie statystycznie wyższe niż w pozostałych grupach (P < 0,001). Wraz ze wzrostem wielkości obsadzanego narybku szczupaka zmniejszała się jego końcowa masa ciała oraz przyrosty biomasy. Nie stwierdzono natomiast różnic przeżywalności ryb z poszczególnych grup (więcej wyników - spis literatury).

Wszystkie badania zostały przeprowadzone w sposób przyżyciowy i po zakończeniu eksperymentu narybek został wykorzystany do zarybień jezior.